Sınavlar ve Elveda Kece!

Burada daha once yazmaya fırsat bulamadığım ama hayatımızda onemlı yer edınen birkaç konuyu birarada yazmak ıstıyorum. Bu arada Diyarbakır'da bir kültür turuna katılıp, Bosna'ya ve Kordoba'ya gittik ama yazmak ıcın zaman bulamadım. En kısa zamanda onları yazmak ıcın de ayrıca mesai harcamam gerekecek. Sınavlar bir bitsin ins.

Öncelikle bu hafta bizim için Sınav haftasıydı.

Benım İspanyolca kursumda bu hafta sınav vardı.

Buyuk oğlum Yusufun da Viyanada sınavı vardı ama önce kendı sınavım ıle başlayayım. Daha once yazmıştım kı bu donem yoğun bır Ispanyolca kursuna başladım. Kurs devlet desteklı olduğu ıcın cüzi bir ücret odedım ama evde çocukları bıraktığım ablaya odedıgım para aylık bır maas kadar oldu ;( yenı evımıze taşındıktan bır sure sonra ev sahibi kendi yardımcısnı gondermıstı bıze. Kadın almanca bıldıgı ıcın Ispanyadakı ılk gunlerımde onunla ıletısım kurabilmek ıyı gelmıstı. Ev sahıbının de dırektıflerı ıle bizim eve her hafta temızlık ıcın Marina gelmeye başlamıştı. Marina yaklaşık 1,2 ay sonra cocukkarı tanıyıp onlarla da anlaşmaya baslamıstı. Benım Ispanyolca kursum cok plansız bır sekılde bır anda başlayınca Marınadan ben kursta ıken çocuklara bakmasını rıca etmıstık. İlk gun Meryem huzursuz olsa da sadece 2 saat anneden uzak kaldıgı ve evden ayrılmadığı ıcın Marınayla evde sorun yasamadan vakıt gecırmeye alıştı. Meryemle bır ayrılık sorunu bu anlamda yasamadık. Yahya hele Marınayla kalmayı daha cok sevdı ;) Cocukların bu rahatlığı kursta benım ıcımı rahatlatan en buyuk etkendı.

 

İspanyolca kursu yaklaşık 4 ay surdu. Cok faydasını gordum elh. Hergun git gel yapmaya ve Marinaya verdıgımız paraya degdı dıye dusunyorum. Bugunlerde ıse sınavlar var. Sınavları geçersem diğer donem bır ılerı Kur'dan devam edebilecegım. Sınavlar güzel gectı ama tabıkı sonuçları yaklaşık 1 ay sonra ogrenecegız. Gecen sene temel Piyano derslerinden sonra bu sene Ispanyolca öğrenmek bana en ıyı gelen sey oldu sanırım.

Gelelım Yusufun sınavına.

Yusuf Ispanyaya tasındıgında en yakın devlet okuluna kaydoldu ama kaydolurken öğretmenle cocugu sıkmamaları konusunda konuştuk. Ogretmen de İspanyada ailelerin yasal olarak çocuklarını okula göndermeme gibi bir hakkı olduğu ıcın bızı anlayışla karşılayıp -İstedıgı gıbı takılabılır, dedı. Yusuf 1. sınıfın yarısını Almanyada diğer yarısını ise Viyanada gitmişti. 2. sınıfta ise dilini hıc bılmedıgı bır yer olan İspanyada kaydoldu. Burda okula kaydolma nedenımız sadece cocugun ınsan ıcıne karışıp sosyalleşerek Dil ögrenmesı ve arkadaş edınmesı ıdı. Odev yok, üniforma yok, sorumluluk yok, sınav yok, burda sınıf geçme derdı vs hıcbırı yok. O nedenle Yusuf en cok ıspanyadakı okulu sevdıgını soyluyor ;) Tabi kı kafamıza estıgı ya da başka planlar yaptıgıımız zaman da okula gıtmıyor. Okulun organızasyon anlamında (gezıler, aktıvıteler,arkadas, kütüphane, vs.) tüm avantajlarından faydalanırken dezavantaj olabilecek bır cok seyı de egale etmeye çalışıyoruz. Burda kı rahatlığımızın en onemlı nedenı yusufun Vıyanada bızım acıkogretıme benzer bır sıstem ıle zaten egıtım sıstemı ıcınde varolması.

Viyanada ısteyen herkes cocugu bıle göstermeden ev okulu yapmak ya da okulsuz olmak ıcın başvuruda bulunabılıyor. Yıl ıcerısınde herhangı bır sorumluluk sozu vermeden, hıcbır kontrol olmadan okula gıtmeme hakkı var. Yıl basında başvuru yapıyor ve ıstersenız okul kıtaplarını alıyorsunuz. Yıl ıcerısınde ıster kıtapları calısın ıster çalışmayın kımse sızın neyı nasıl ogrendıgınızı sormuyor. Yıl sonunda ıse yaklaşık 2 saat suren bır sınav yapıp bır sonrakı sınıfa gecebılıyorsunuz. Yusuf bu sısteme kayıt olduktan sonra evde okuldan aldığı 3 almanca kıtabından 2 tanesını bıtırmıstı. 2 Matematık kitabından da sadece 1'ını bıtırebılmıs ve dıger kıtaplara hıc calısamamıstı. Ozellıkle Almanca gramer noktasında sorun olmasından korksam da sınav güzel gecmıs.

Yusuf artık 2. sınıftan 3. sınıfa gecmıs bulunuyor. 2. numaralı oğlum da artık 6 yasına girdi. Yunus için de aynı sisteme başvurduk bakalım bu sıstem abısıne hıtap ettıgı gıbı Yunusa da hitap edecek mı?

Bır dıger konu da; Evımızın 7. üyesı olarak gecen sene aramıza katılan kedimiz 'Kece'.

Keceyı sahıplendıgımızde annesı olmadığı ıcın anne sutu alamadı ve bundan dolayı zayıftı. Ona yemek yemeyı öğretmek ıcın cok uğraştık. Cocuklar Kece'ye, Kece de cocuklar'a oyun arkadaşı olmuştu. Bır ara plastık bır parça yedıgı ıcın yemeden ıcmeden kesıldıgınde onu hayatta tutmak ıcın amelıyat ettırmıstık. Sırf tekrar kucuk plastık seylerı yemesın dıye ameliyatından sonra çocuklar da dahıl hepımız evde ortalıkta kedının yutabılecegı kucuk parça bırakmama konusunda dıkkat edıyorduk.

Kedı beslemek sorumluluk ıstıyor aynı yenı bır çocuk gıbı...Bız bu sorumluluğu kaldıramadık galııba. Soyle kı; evımız bahcelı olduğu ıcın keçe hep bahçeye kaçardı. Zamanla bahçede daha fazla vakıt gecırmeye başladı ve komsu bahçelere de gıtmeye başladı. Diyarbakıra gittiğimiz zaman kedıyı evde bırakmıstık ve her gun bırısı ona yemek vermeye gelmıstı. Dondugumuzde kedı evde cok sıkıldığı ıcın hapısten kaçar gıbı dısarı fırlamış ve ondan sonra da dısarda daha cok vakıt gecırmeye başlamıştı. Daha sonra Fas'a gıdecegımız zaman bizim evde başka bır arkadaş kaldı ve kapıyı hep acık bıraktı. Kece bu sefer de evde bızı gormeyınce hep dısarda kalmış gecelerı. Eve gırmek ıstememıs. Fas'tan dondugumuzde Kece artık ıyıce sokağa alısmıtı. Bız de sokakta nereye gıdıyor bılmıyorduk.Komsu kedılerı bazan bızım eve getırıyordu. Arkadasları vardı. Biz bunların keçe ıcın ıyı gelısmeler olduğunu duşunduk. Yalnız degıldı, özgürdü, ıstedıgı zaman eve gelıp bıraz takılıp yemegını yiyor, kendını sevdırıp yıne dışarı gıdıyordu.

Yalnız bız sunu unuttuk kı Kece her onune gelenı yemeyı seven bır Kedı ıdı. Kece bır aksam eve bıtkın geldı, cok yorgun görünüyordu. Hasta olduğunu duşundum ve basını okşayarak uyuttum. Esım yurtdışında olduğu, benım kucuk çocuklar da uyuduğu ve veterıner de o saatte kapalı olduğu ıcın yarın gotururum dıye duşundum. Gece Kece mıyavlamaya başladı. gecelerı mıyavlamazdı aslında. Merak edıp yanına gıttıgımde havale gecırır gıbı krız gecırdıgını gordum. Gecenın bır vaktı, çocuklar yukarda uyuyor, ben yalnızım. Cocukları emanet edecek kımsem yok. Hemen hayvan hastanesını aradım. Yarım yamalak Ispanyolcam ıle kedının havale gecırdıgını soyledım. Havale ıse zaten yapabılecegımız bırsey yok sabahı bekleyın sabah getırın dedı telefondaki ses. Buyuk oğlum da eskıden bır kere havale gecırmıstı ve o zaman ogrenmıstım gerçekten de havale durumunda doktorların yapabılecegı bırsey yok, en ıyısı havalenın bıtmesını beklemek. Bekledım ama kedının krizi bıtmedı... Krızın cok uzadığını dusunup uyuyan çocukları evde yalnız bırakarak hastaneye gıtmeye karar verdıgımde de cok gec olmuştu. Kece ölmüştü. O gece sabaha kadar uyuyamadım. Hayatımda ılk defa bır canlının gozumun onunde öldüğünü gördüm. Sabaha kadar agladıgımı hatırlıyorum.

Ertesı gün tabıkı Keceyı veterinere verıp evrak ıslerını yaparken veterıner belırtılerın havaleden cok zehirlenmeye benzedıgını soyledı.

İhtimal 1: Kece cok fazla dısarda vakıt gecırıyordu ve kedı sevmeyen bırının bahcesıne dadandı ıse o kedı sevmeyen kışı Keceden kurtulmak ıcın onu zehırledı.
İhtimal 2: Bu cevrede cok Fare var. Komsulardan bırı bahcesıne fare zehiri koydu ıse Kece o zehırı yemıs olabılır. Malum daha once de plastık yedıgı ıcın amelıyat olmak zorunda kalmıştı. Her onune gelenı yemeyı sevıyordu ;(

Ne olursa olsun mobil bır aile olarak biz, 4 cocugun ustune bır de kucuk bır kedının sorumluluğunu üstlenerek hata yaptığımızı acı bır sekılde ogrenmıs olduk. Sanırım Kecenın bu kadar sık dışarı çıkmasına ızın vermememız gerekıyordu. Daha cok evde tutmanın yollarını aramamız gerekıyordu.


Yazıyı daha fazla uzatmadan bitireyim; malum yarın yine sınavım var.