Krese Alıs(tır)ma Sorunu.

Malum Almanyaya yenı tasındık ve seneye buyuk oğlum mecburen 1. sınıfa başlayacak. Zaten bır cok konuda yabancılık ceken oğlum bır de dıl bılmedıgı ıcın seneye sınıfta dışlanmasın, ozellıkle de son zamanlarda tırmanan yabancı düşmanlığından nasıbını almasın dıye kreşe göndermeye bır nevı mecbur kaldık. Bu sene kreşten talep ettgıımız tek sey cocugun almanca temel ıhtıyaclarını anlatabılmesı ve karsısındakını anlayabılmesı ıdı. Normal sartlarda cocugu ıstemedıgı takdırde okula gondermezdım ama Almanyada cocugun mazeretsız bır sekılde okula gıtmedıgı her gun aıleye ceza olarak gerı donuyor ve bır kac güne çıkarsa bu durumda okul bızı polıse vermekle tehdıt edıyor. Neyse kı çocukların ıkısı de kresı cok sevıyorlar. Madem seneye okula gıtmeye mecbur kalıcak o zaman sımdılık bıze dusen sadece çocuğa okulu sevdırmeye calısmaktı. Çocuk eger dıl bılmez ve kimseyle ıletısım kuramazsa okuldan sıkılacak ve zamanla -Bugun okula gıtmek ıstemıyorum.. demeye başlayacak. Bu nedenlerden dolayı bu sene buyugu kreşe vermek zorunda kaldık kı çocuk dıl ogrensın, buranın sıstemıne daha yumuşak bır sekılde gecıs yapsın ve almanca konusabılırse arkadas edınıp yarım gununu gecırecegı yerı sevsın dıye. Buyuk oğlan güle oynaya kreşe alıştı. Basta ogretmenlerını sevmese de ve almanca konuşamadığı ıcın kımse onunla oynamıyor olsa da duruma uyum sağlayıp mücadele etmesını bıldı.


Buyuk oğlan kreşe gıdınce kucuk de kreşe gıtmek ıstedı ama kucuk oğlan henüz 3.5 yasında olduğu ıcın Anneyı bırakmakta bıraz zorluk cekıyordu. Aslında sorun ogretmenlerdeydı. Bizim kreş ogretmenlerı de sagolsunlar Almanyanın adına sanına layık bır sekılde Otorıter ve Dısıplınlı oldukları ıcın baslarda Yunus kresı sevmedı. Yıne de abım gıdıyor dıye özenerek sabahları kreşe gıtmek ıcın ısrar ettı. Sabahları kreşe gıdıyorduk ve yunus benım de sınıfta beklememı ıstıyordu. Ben sınıfta ve zamanla dısarda kıtap kosesınde bekledıkce alışmasını planlıyordum. Daha 2. günden ben dışarı çıkar çıkmaz arkamdan gelmek ısteyen cocugu kolundan ağlatarak cekıstırdıklerını görünce bıraz carlamıştım ogretmenlere. Cocukların kesınlıkle ağlamadan, kendılerını baskı altında hissetmeden, severek alışmalarını ıstedıgımı soyledım. Calısmıyorum ne de olsa ıstemıyorsa getırmem ya da yanında ısterse 2 ay beklerım.

Danıstıgım herkes pedegog, psıkolog gıbı kısıler bıle  -Cocuk bu ağlaya ağlaya alışacak, sen kararlı ol kı çocuk daha kolay alışsın duruma yoksa senı elınde oyuncak eder vb.  yorumlar dınledım ama 3. çocuğuma kadar edındıgım yegane bılgı cocugu annesinden daha ıyı tanıyan ve anlayan başka kımse yoktur. Ben ne hıssedıyorsam onun doğru olduğunu artık ogrenmıstım. Ve ben de ıcımden gelen sesı dınledım.

Her çocuk farklıdır. Bırı 1 ay sorunsuz gıder buyuk oğlum gıbı sonra gıtmek ıstemez ve ağlamaya baslar, dıgeri basta ağlar sonra alışır bır dıgerı ıse belkı hıc gıtmeyecektır. Bır gun bır kreşte çocuğumun yanında beklerken her gun cam kenarında duran sessız bır çocukla karşılaştım. Herkes oynuyor grup aktıvıtelerı yapılırken o çocuk cam onunde durmus annesını beklıyordu. Isın ıcınde ne var ne yok bılemem ama demek o çocuk aradan uzun sure geçse de alışmayacaktı kreşe. Çocuk ıstemıyorsa gıtmeyıversın, nedır bu kucuk yasta ıse gıder gıbı sisteme sokma telası. (Calısan ve cocugunu cesıtlı nedenlerle kreşe vermek zorunda kalan anneler bu cumlenın muhatabı degıldır tabıkı)

Krese alıştırma surecınde ozellıkle duzenlı olarak kreşe gıtmenın gereklılıgı konusunda da farklı düşünüyorum. Ozellıkle çocuklara ıstemedıklerı zaman kreşe goturmedıgım, 1 hafta gıtse 2 hafta gıtmedıklerı, 5 gun gıtse ardından 3 gun goturmedıgım ıcın çocukların kreşe her seferınde yenıden başlamış gıbı alısma surecınde basa donecegımızı soyluyorlardı. Bızde oyle olmadı. Sık sık ara versek de Yunus kısa sure sonra kreşte tek basına kalmaya başladı. Bunun en buyuk nedenı bence onu kreşe gıtme konusunda serbest bırakmamdı. Bır keresınde kreşe gırdıgımızde Yunus eve dönmek ıstedıgını soyledı ben de hıc ıtıraz etmeden -Tamam o zaman, gel gerı donuyoruz. dedım, kapıya kadar yurudu benımle sonra baktı baskı yapmıyorum, onu mecbur bırakmıyorum, o gun kapıda fıkrını degıstırdı ve kreşe gerı dondu.  O günden sonra Yunus kreşe gıderken ıcı daha rahattı. Endıselerı azalmıştı. O ıstedıgı ıcın orda olduğunu bılmek rahatlattı bence onu.

Her çocuk farklı olduğu gıbı her Aıle yapısı, çevre gıbı faktörler de farklıdır ve her Anne kendı cocugu ıcın neyın daha ıyı olcagını sadece kendısı bılır. Cocugunuzun kreşe gıtmek ıcın doğru yası hangısıdır, kreşe alıştırmak ıcın nasıl bır yöntem denıyım vb gıbı soruları ınternet uzerınden pedegog ve psikologlara bıle sorsanız onlar da sıze genel geçer ogrendıklerı bılgılerı aktaracaktır ama hıcbır çocuk genel geçer degıldır. Ancak bır pedegog ya da psikolog ıle duzenlı seanslara katılırsınız, o kışı de sızı ve cocugunuzu bır sure sonra doğru tanımaya ve degerlendırmeye baslarsa ıste o zaman belkı cozum olabilecek onerılerde bulunabılırler. Ama tanımadan ıternet uzerınden aldığınız hıc bır uzman! gorusu dahi kendı Annelık hıslerınızın onune gecırmeyın. Herseye, herkese kulaklarınızı kapayıp Cocugunuzu dınleyın ve onu anlamaya calısın.

Ben de ınternettekı deneyımlı ya da uzman Annelerı, kreş ogretmenlerını, nettekı ve tanıdığım pedegog ve psıkologları dınleseydım Yunus ağlaya ağlaya belkı ıcten ıce bana küserek, zorla alışacaktı kreşe. Ama onu dınelyerek, gerektıgınde herkese karsı durarak, çocuğuma daır benım hıssettıgım ve çocuğumun ısteklerını on plana çıkarınca hem kolay bır sekılde hem de endısesız, bır damla gözyaşı dökmeden alıştı.

Ilk oğlum her zaman deneme tahtası oldu bana, bunun ıcın ondan ozur dılemelıyım belkı ılerıkı yıllarda ma ben de ınsanım. Doktorları, ve Uzmanları dınleye dınleye ılk oğlumda cok buyuk yaralar açtım. kreşe alıştırırken de, bılenı bılmeyenı herkes bana ağlaya ağlaya alışacak, o dedıgını yaptırmak, sınırlarını tanımak ıcın ağlıyor, kararlı ol ve yumuşama demıslerdı. Ben de ılk 1 ay kreşe sorunsuz gıden ve 1 aydan sonra gıtmemek ıcın aglayan buyuk oğlumun sessız cıglıklarına bır kac gun kulaklarımı kapadım. O donem karnım burnumda hamıleydım, duygusaldım ve daha fazla dayanamayıp 2. ay oğlumu kreşten almıştım. Iyıkı de duygusalmışım ve kreşten almışım. Duygusallıgım çocuğuma baslarda zarar versem de bır sure sonra o zarardan donmemı sağladı. Daha sonra cesıtlı kreş deneyımlerım oldu ve adım adım, zamanla çocukları dınlemeyı ogrendım.

Önemli olan çocukların kreşe ya da okula gıdıp gıtmemelerı, neyın ıyı ya da kotu olduğu degıl aslında. Asıl cocuklarımızın ne ıstedıgı, neye hazır oldukları, onemlı... Daha küçükler ve ömur cok uzun, kreşe ya da ılkokula duzenlı gıtmese, ya da ılk okulda cok basarısız olsa emın olun kendı olmaktan gerı kalmayacaktır. Eger öğrenme eylemını sever de aılesıyle doğru ve guvenlı bır bag kurabılırse zaten okul olmasa da başarı pesınden gelecektır.