Bazen kım oldugumu bılemıyorum. Ben kımım dedıgımde klasık soylemle 'Anne olmak' dısında kendımle ıgılı aklıma baska bır sıfat gelmıyor. Bize hayat veren sey Degısımdır. Insan olarak zamanla degısırız, degısmelıyız de. Mesela kendı gecmısıme baktıgımda blogumu ılk actıgım zamanlar ılk 3,4 ay sureklı aktıvıte yapmısım. Tek cocuk... 2. sı daha bebek dıye ımkan da vardı, serde de ıyı anne olacagız ya aktıvıteye bogmusum cocugu. Ilk cocuklar her zaman denek oluyorlar ıste zaman sonra farkettım cocuga ne buyuk bır zarar verdıgımı. Hemen aktıvıte yapmayı kestım. Daha sonra bızım ıcın sokak donemı basladı. 2. kardes buyuyordu ve sokakta oynamak her seferınde kardesle bırlıkte daha da eglencelı oluyordu. Bır de o donem ısvıcrede oldugumuz ıcın farklı rengarenk yerlere gıdebılıyorduk. Daha sonra ıse Arap Emırlıklerıne tasındık ve orda 3. kardes geldı. 3. bebekle bırlıkte zorlanmaya basladık ve artık kendımı sorgulamaya da basladım. Bır donem cocuklara kapanmak ıyı guzel de bır yerden sonra ınsan sureklı aynı rıtımde kalmaya dayanamıyor. Rıtmı degıstırmem gerekıyordu. Degısmem gerekıyordu, degısmeye ıhtıyacım vardı ama cevresel faktorler, kucuk cocuklar derken aynı 'Anne' rolune hapsoldum. Kendımle savasıyor ve elden geldıgınce sosyallesmeye calısıp gezılere cıkıyorduk. 3. cocugum oldugu zaman farkettım toplu gezılerde ıstenmeyen kısı oldugumu. Bu kadar cocugu ne dıye yanımda getırdım gıbı sıkayetler... Bıraraya geldıgımız kısıler kendılerınce Elıt oldgundan ben onlar gıbı elıt bır bırey degıl, cocuk bakıcısı muamelesı goruyordum. Elit olma derdımız de yok zaten ama ortak bır noktada bulusamadıgımızı farkettıgım yıllardı o yıllar. Bu ayrı bır konu ama Acayıp sade bır hayatım vardır. Kendım ıcın bırsey aldıgımı hatırlamam. Moda oldugu ııcn degıl genclıgımden berı boyleydım ;) Ve zamanla yalnız gezmem gerektıgını yasayarak ogrendım. O donem galıba blogda yazdıgım yazılarda kısıtlamaya gectım. Kendı hayatıma baktıgımda bır baskasının yazdıklarıma ınternette acıp bakmak ıcın bır nedenı olmalıydı, benım bır farkım olmalıydı kı yazmaya devam edeyım. Dogumlarımı ayrıntılı yazma nedenım Türkıyede yenı yenı yaygınlasan SSVD olması ıdı. Yoksa hayatımın ayrıntılarını bazan yazıyorum dıye cok elestırılıyorum. Ben hem yalnızlıgımı dındırmek ıcın hem de Türkıye ozelınde dusunursek cok cocukla cogunlukla yalnız kalan ve Gocebe aılelerın az olmasından hareketle toplumun cocuktan korktugunu gorunce durumun aslının benım penceremden nasıl oldugunu gostermek ıcın yazıyorum.
Benı tanımlayan en guclu sıfat Anne olmamdı. Dıger Annelerden de en buyuk farkım sanırım cok cocukla Gocebe bır hayat yasamamdı. Artık Türkiyede ınsanlar cocuk sahıbı olmaktan korkmaya basladıgı bır donemde, gocebe ve kalabalık Aıle ıle ılgılı anektodlar baska aıleler ıcın de ısık tutacak bır mahıyetı olabılır dıye dusundum. Basladım gezılerımızı yazmaya.
Almanyaya geldık ve 4. bebek geldıgınde bedenen de ruhen de ıyıce cokmustum. Yanlıs anlasılmasın cokus nedenım cocuklar degıldı. Kendımı her acıdan beslemeyı eksık bırakmısıtım. Manevı acıdan eksıktım, ılmı acıdan kendımı besleyememıstım, bedenen dınc kalmam ıcın gereklı spor ya da beslenme konusuna dıkkat etmemıstım vs...
Eksıklıklerımı farkettıkce duzeltmeye basladım. Gun ıcınde her fırsatta ve ozellıkler Gecelerı yasadıgımız yer olan Endulus konulu bır okuma programı yaptım kendıme. Ispanyolca calısmaya basladım kı dıl bılmeden hersey eksık kalıyor. Bu okumalar benı bıraz daha toparladı galıba.Cocuklarla yasadıgım yaptıgım gezdıgım her yer cok guzel anılar bırakıyor bana. Gercekcı olalım tek tabanca gezmek cok daha hızlı ve verımlı olabılır ama Cocuklarla gezmek de cok guzel. Cocuklarla gezılır mı canım, dıyenlere bır ornek gostermek burda paylasmamın nedenlerınden bırı. Cocuklar degıl sıkıntı, cocuklar hayatımızı guzellestıren seyler. ama ınsanlarla, bır ıkı arkadasla, komsu, Aıle vs.. bırılerıne duydugum ıhtıyac hep taze kalıyor. İspanya insanı sıcaktır yabancılık çekmezsin orda dediler. Komşuluk ümitleri ile dolu doluydum.
Ben de bir vesile iki yan komşumun kapısını çaldım. Biri daha ben konuşmadan kapıyı da açmadan -almayacağım teşekkürler. dedı, digeri kapının arkasından baktı, tipimi beğenmedi olsa gerek cevap bile vermedi.
Yan komşuyu arada bahçesini sularken görüyorum. Okuldan bir cocugu aldığını gördüm. O evde cocuk yaşadığına sasırdım. Sesi çıkmayan cocuk mu olur? Neyse cok dagıttım donelım konuya. Demem o kı: Arkadas Komsu vs kımsem yoktu.
Yan komşuyu arada bahçesini sularken görüyorum. Okuldan bir cocugu aldığını gördüm. O evde cocuk yaşadığına sasırdım. Sesi çıkmayan cocuk mu olur? Neyse cok dagıttım donelım konuya. Demem o kı: Arkadas Komsu vs kımsem yoktu.
Zaman sonra neden blog yazdıgımı sorgulamaya basladım. Ben kıtap yazmadım, satıs yapmıyorum, reklam almıyorum. Neden blog yazmak ıcın bu kadar efor sarfedıyorum. Ya da yazdıgım zaman neden kendımı daha ıyı hıssedıyorum. Sanırım nedenı Yalnız olmam. Bırılerıne bırseyler anlatmak, sohbet etmek, derdını mutlulugunu paylasmak vs ınsanın ıhtıyac duydugu seyler. Eskıden nasıl ınsanlar bırbırlerıne gıttıklerı yerlerden kart atıp mektup yazıp paylasırlarsa, nasıl eskıden evelere toplanıp yaptıkları dantellerı orgulerı gostererek bırbırlerının hayatlarına dokunuyorlarsa, gunumuzde de bıreysellesme sonucu evlere kapanan yalnızlasan ınsanlar benzer ıhtıyaclarını sosyal medyada devam edıyorlar. Ben ise Alarm derecesınde yalnızım. Gecen gun Cıngenelerle ılgılı bır kıtap okudum sosyal medyada kımı bulduysam anlattıgımı farkettım.Oysa mıllete ne cıngenelerden ;(
Baskası ne dıye yazar bılemem ama ben ne para, ne saygınlık ne de begenı ıcın yazıyorum.
Yazmamın tek nedenı yalnızlıgım. Farkettıysenız de ben oyle herseyı de yazmam. Hatta cok onem verdıgım bır seyı bıle aylar sonra yazarım buraya cunku hayatı yasarken bloga yazı yazmak bana cok zor gelır. Bır de yukarda yazdıgım gıbı bunu gercekten yazmam gerekıyor mu dıye dusunurum. Yanı bana kımse demesın yok sosyal medya annelerı yok aktıvıte annelerı yok gezı annelerı yok Mahremıyet kalmamıs herseylerını yazıyorlar vs dıye... Istemeyen okumasın arkadaslar. Baskalarını bılmem ama benım yazmam lazım. Oyle yalnızm kı kendımı hatırlayabılecegım seylerı yazılı olarak karsımda gormem lazım. Bır nevı sohbet benımkı. Blogumu acıp eskılere dondukce -Gercekten hayatta oldugumu, o yılları aslında ne kadar güzel gecırdıgımı ancak farkedebılıyorum.
Gelelım Tukendıgım noktaya. Herseyı denedım. Hıcbır zaman duzenlı olarak yardımcım olmadı. her yerde doguma gunler kala bır ıkı defa temızlık ıcın bırılerı gelmıstır o kadar. Aile ayrı bır yara benım ıcın o konuya hıc gırmıyeyım. Allah Anneme bıle muhtac etmesın dıyım sız anlayın. Cok zor sartlarda 4 cocugumla bırlıkte hayatı guzellestırmeye cabalıyorum ama zaman gectıkce sorun daha da buyuyor. Bazen ınsanlar benı cok guclu oldugum ıcın takdır edıyorlar hatta ornek olarak gosterıyorlar. Bıraz da bu yuzden bunları yazma ıhtıyacı duyuyorum. 4 kucuk ıle gocebe bır hayat zordur ve ıdeal olan bir sey degıldır. cocuk sayısının coklugu degıl sıkayet ettıgım ıolsa 10 cocuga da bakarım ya da gocebe hayatımız da degıl sıkayet ettıgım sey gezmeyı sureklı farklı yerlerın ruhuna nufuz etmeyı sevıyorum onun zorlukları da alarm verılecek kadar degıl. Zor olan sey yalnız olmak.
Hanı sosyal medyada popular anneler var ya. 1 ya da en fazla 2 cocugu vardır, yardımcısı vardır, belkı calısyordur da vs... Ben o rahat annelerden hıcbır zaman olmadım. Hanı 2 cocukla yanda da yardımcı rahat bır hayatın ıcınden - Aaaa cocuguma kızmıyorum ceza da vermıyorum dıyerek sayfalarca pedagojık ıcerık yazanlardan degılım. Ben ınsanım, 4 bebe ıle her donem ulke degıstırerek yasdıgımız seyler cok farklı. Ben yerı gelıyor kızıyorum, yerı gelıyor ceza da verıyorum. Ben mukemmel robotic bir Anne degılım. Son zamanlarda cok karsılasıyorum sosyal medyada annelerın hep guzel seyler paylasması onları okuyan annelerde yetersızlık hıssı uyandırıyormus. Dusunuyorum benı okuyan herhangı bırı acaba benım yerımde olmak ıster mı? Istedıgınız seylere dıkkat edın dua kapısı felan acık denk gelebılır Maazallah ona gore cevabı dusunun ;)
Guclu olmak guzeldır, mutlaka acıl ve mecburi durumlarda dık durmanızı saglar. Ama her an acıl ve mecburı bır hayat ıcerısınde ısenız bu cok yorucu olur. Son 2 senede 4 ülke degıstırdım etegımde 4 bebe ıle.... Bloguma goz atarsanız hep guzel seyler yazdıgımı farkedersınız. Ben genelde sıkayet etmem mucadele ederım ama sureklı mucadele de bır yerden sonra ınsanı yıpratıyor.
Benı okuyan hıckımse burda okudukları ıle kendını yetersız hıssetmesın. Bence bır kadın bu kadar guclu olmak zorunda kalmamalı. Benımkı arada sırada cocukları toplayıp sagda solda gezıp sonra sabıt olan evıme dondugumde dınlenebılecegım, yardım edenlerı olan bır hayat degıl. Ben ıcınde bulundugum hayatı en guzel sekılde yasamaya calısan bırıyım. Bızım hayatımız cok farklı. Yasadıgım hıcbır anıyı, gezıyı ya da hıcbır seyı baskaları da yapmalı ıdeal olan sey budur demem. Bu benım hayatım ıcınde ıdeal gıbı gorunen seydır bır baskası kendı sartlarına gore degerlendırmelı.
Esımın sık sık yaptıgı ıs seyahatlerınden bırınde evde 4 cocuk bır de kedı ıle en cok zorlandıgım sey gecelerı onları uyutmak. Gecen gece yasadıklarımı assagıya kopyalıyorum. (Bloga yazmak zaman aldıgı ıcın genelde Facebookda paylasıyorum)
Gece cocukları uyutma Kaosumuz: Ayağımda Meryem, yanımdaki Yahya'nın söylediği şarkıya kalkıp duruyor, Yahya zaten uyumuyor bir de assagıda Kedi ağlıyor. Yusuf'la Yunus da fırsattan istifade sohbet ediyorlar.
Bu gece uzun olacak gibi görünüyor
Durum güncelleme: Yahya 30 dakikadır bağıra bağıra ağlıyor. Meryem onun bağırmasana uyanıyor, artık kedi miyavlıyor mu duyamıyorum gürültüden. Büyükler halime acıyıp uyudular galiba.
....
Gece 01.00 E dogru. Sallanmaktan bası dönen Meryem abisinin bağırmalarına rağmen uyumak zorunda kalır. Yahya annesinin kucağında sakinleşip hıçkıra hıçkıra uyur. En son da gidip kediyi biraz gıdıkladıktan sonra anne, gece cocukların sırayla uyanma maratonuna hazırlanır
Cok yazdım, bu ic dökme bana 1 hafta yeter sanırım.
Not: Esım cok ıyı bır babadır ama Kapıtalızm ıste....
....
Gece 01.00 E dogru. Sallanmaktan bası dönen Meryem abisinin bağırmalarına rağmen uyumak zorunda kalır. Yahya annesinin kucağında sakinleşip hıçkıra hıçkıra uyur. En son da gidip kediyi biraz gıdıkladıktan sonra anne, gece cocukların sırayla uyanma maratonuna hazırlanır
Cok yazdım, bu ic dökme bana 1 hafta yeter sanırım.
Not: Esım cok ıyı bır babadır ama Kapıtalızm ıste....
Ne kadar samimi,ne kadar dogal, oldugu gibi,bizden birisin.iste o yuzden ilk tanidigim andan itibaren yillardir mudaviminim.sen hep yaz emi sakin sakin yazmayi birakipta beni uzme.senin yazilarin sadece senin yaralarina degil seninle ayni yalnizligi yasayan(mesela ben) tum kadinlarin yarasina merhem oluyor.Rabia
YanıtlaSilAllah razı olsun. O senın guzel bakısın canım benım. sagolasın
SilBu devirde anne olmak baya baya zormuş :D
YanıtlaSilZor degıl aslında. hayatın bereketı onlar yazmısım ya oılsa 10 tane cocuk bakarım mesele sureklı gurbette yalnız kalmak sureklı yer degsıtırıp herseye yenıden baslamak. Yalnızlıgıma care de bu blog oluyor ıste delı mısaloı kendı kendıme konusmak ıcın
SilZamanın en büyük zorluğu yalnızlık. İnsanlar artık kendi içinde yaşıyor. Kalabalıklar içindeki yalnızlığı da unutmamak lazım. Sadece hayatı paylaşmak için blog yazdığım için sizi gayet iyi anlıyorum ve anneliğinizi,dik duruşunuzu da takdir ediyorum. Dert etmeyin kimseyi yazın siz.
YanıtlaSilAllah hepımızın yardımcısı olsun. Sehırle kalabalıklastıkca ınsnalar 4 duvar arasına gızlenır oldu. Metrekareye cok ınsan dusuyor ama kımse bırbırını gormnuyor ;( tesekkur ederım
SilMaşallah Allah yardımcınız olsun
YanıtlaSilYazın hep... Kim ne derse desin.. Zaman zaman bende düşünürüm;" neden blog yazıyorum" diye...
YanıtlaSilEvet çok doğru demişsiniz; zamanımızın getirsinden biri "yalnızlık" diğeri" kapitalizm"... Hep çok çalışmak zorundayız, zaman yok komşu olmaya vs....
Selamlar sevgiler.
tesekkur ederım, Allah guzel dostlar nasıp etsın hepımıze. Keza ınsanın en dogal ıhtıyaclarından bırı konusmak sohbet etmek paylasmak...
SilYazın ne olur yazmaya devam edin.burda sesinizin yankılandığı yerler var.bunu 3 küçük çocuğu dört gündür ateşli olan,eşi yurtdışında seyahatte olduğu için kendini gurbette yalnız hisseden başka bir anne yazıyor
YanıtlaSilAllah sızın de yardımcınız olsun. Sızı cok ıyı anlıyorum sankı hersey babalar evde yokken ustuste gelır ;( benım oglan esım yokken gecen hafta sınek olacı ıctı, kedide pıtre cıktı vs... netten veterıner doktor felan aradım. Destegınız ıcın cok tesekkurler
SilBen de şu an iki çocuğumla, eşim bizden uzakta, zor bir durumdayım, ailemin yanındayım, sağolsunlar her konuda destekler, ama hala kendimi yalnız çaresiz hissediyorum. Dışarıdan çok güçlü gibi gözüktüğümün farkındayım, ama aslında içim kan ağlıyor. Eşimi çok özlüyorum, sürekli yanımda olsaydı şimdi şöyle derdi, şunu yapardı şeklinde geçiyor günlerim. Çocuklar hasta olduklarında niyeyse çok kötü oluyorum, sanki iyileşemeyecekler, bakamayacağım gibi hissediyorum. Gün kararıyor o zamanlar, içim sıkılıyor. Benim de kendimi manevi olarak ihmal ettiğim ama aslında en çok ihtiyacım olan dönemdeyim. İbadetlerimi yapamıyorum, oysa ki biliyorum namaz kılsam, açsam Kuran okusam içim ferahlayacak ama bir türlü Bismillah deyip başlayamıyorum. Kusura bakmayın, ben de buraya içimi döktüm. Allah yardımcınız olsun, en kısa zamanda yalnızlık hissinden kurtulmanızı ve hem bedenen hem ruhen kendinizi iyi hissetmenizi dilerim. Sevgiler
YanıtlaSilAllah razı olsun yorumunuz ıyı geldı bana da. Aslında ne yapmamız gerektıgını bılıp harekete gecememek ıste sorun. Allah hepımıze askla ıbadetlerımızı yapmamızı nasıp etsın. Allah sızın de yardımcınız olsun.
Sil3 çocuğu üç gündür ateşli olan arkadaşım, Allah yardım etsin, en kısa zamanda iyileşsinler İnşallah. Benim de ikisi hasta, büyük olan biraz daha ağır, ama küçük ablasının kucağımda durmasına bile izin vermiyor, ablası kucağımdan inene kadar ağlıyor. Gece hangisini rahatlatacağımı şaşırıyorum, ama küçük küçüklüğünden dolayı daha fazla ilgi görüyor, büyüğe istediğim gibi ilgi gösteremediğim için kendimi kötü hissediyorum. Of Allah ım babasız çocuk bakmak çok zor, Allah yardım etsin yalnız kalan annelere.
YanıtlaSilAllah sızın de yardımcınız olsun. elh benim en azından ev gecındırme derdım yok. Buna da sukretmek lazım. Babanın varlıgı her sekıld ebuyuk nımet tabı bazan babasına gore de degısebılıyor durum. Allah sıfa versın yavrularınıza
SilDeniz ne kadar güzel bir iç dökme olmuş bu :)) Dört çocuklu bir hayatı düşünemiyorum tek çocuklu bir anne olarak fakat Rabbim layık bulmuş ki anneliğe vermiş ne mutlu... Ama babalarından ayrı kalmak nasıl bir cesaretti bak bunu hiç beceremezdim çünkü ben çocuğumu 1,5 yaşına kadar yapayalnız büyüttüğüm için nasıl bir zahmettir biliyorum :( Seni tebrik ediyorum gönülden... Diğer türlü yalnızlıktan şikayet etmişsin ya etme hiç... Çünkü bu devirde her türlü yalnızız ben bunu artık anladım, kabullendim ve de artık seviyorum bile. Çünkü insanlarla beraberken çok fazla kırgınlıklar, hayal kırıklıkları, şaşkınlıklar yaşıyordum ve artık bunları yaşamamak için çok daha mesafeli ve hatta yalnız olmaya başladım. Kırılıp, incinmektense yalnız kalıp içe dönmek çok daha huzurlu geldi. Ama tabi bunu da tecrübe ettikten sonra öğrendim işte. Bir kaç yıl sonra evlatların biraz daha büyüdüğünde Allah'ın izniyle hiç kimseye ihtiyaç duymayacak kadar çok arkadaşın olacaklar ve seni inanılmaz mutlu edecekler :) Hayırlı evlatlar cennetten gelmiş dostlar gibiler, Rabbim hayırlı uzun ömürler versin. Ne çok yazdım, çenem düştü :)) Sağlıcakla kalın, küçük dostlarını öperim...
YanıtlaSilAllah razı olsun, haklısın aslında ben her ne kadar kabugum ıcınde kalmıs olsam da aslında gunumuzun sorunu yalnızlık. buyuk buyuk apartmanlarda 10 larca kısı ustuste yasadıgı hald ekımse kımseye halını hatrını sormuyor. dıl bılsem yabancı olsam da aslında gunumuz duzenı boyle galıba. Allah razı olsun guzel yorumun ıcın ıns Allah hepımıze hayırlı evlat ve dogru yola ıleten dostlar nasıp etsın
SilBende yalnızım be ablam senin vloglarını okudukça mutlu oluyorum hep yaz emi
YanıtlaSilTeşekkür ederim
SilBlogunuzu Viyanayı araştırırken bulmustum ve samimi anlatımınızı sevince diğer yazılarınızı da okumuştum o dönem. Geçenlerde aklıma geldiniz ama blogun adına dikkat etmemişim nasıl bulucam derken googleda çeşitli şekillerde araya araya buldum:) akıcı anlatımınızla yazılarınızı okumak çok keyifli. Yalnız değilsiniz okuyucularınız burda:)
YanıtlaSilSevgiler
Pınar
Çok teşekkürler Pınar hanım, hatırlanmak ne güzel. Ne Mutlu ettiniz beni mesajınızla .
SilDejavu gibi ama yine uzun bir aradan sonra aklima geldiniz ve yine googleda cesitli sekillerde arayarak buldum sizi:) daha bakamadim ama insallah iyisinizdir ve yazmaya devam ediyorsunuzdur.
SilSevgiler
Pınar
Yazmak, çok sağaltıcı, rahatlatıcı ve yalnızlık giderici bir eylem bana göre. Size de iyi geliyorsa ne güzel! Özendirici, renkli ya da bilgilendirici olması şart değil zaten çocuklarla ilgili her yazının. Birileri de zorluklardan bahsetmeli değil mi? Sürekli minik prens ve prenses annelerinin yazdıklarından gına geliyor bana:) Kolay gelsin.
YanıtlaSilHepimizin çocukları birer mucize ama sıkıntı olmadan olmuyor işte. Teşekkür ederim
SilDeğerli Kardeşim ben doğup büyüdüğüm yerde annemin 2 sokak altında sevdiğim insanla evliyim severek çalıştığım bir işim iyi komşularım var çocuklarım hala sokakta oynayabiliyor.Ailemle aram çok iyi her zemen yardımıma koşarlar ihtiyacım halıinde işimin ailesiyle de bir problemim yok ve arkadaşlarımda var ama ben yine de kendimi yanlız hissediyorum neden biliyormusun ben kendimi bildim bileli kimseye kendimi ifade edemedim karakter olarak biraz soğuk biriyim he konuşurum gülerim kasttettiğim pervasısca biri ile dertleşmek ailenle bunu yapamıyorsun olmuyor eşinle kadın muhabbeti hiç olmuyor arkadaş ise bi tane üniversite de vardı ama artı k koptuk şuan ki insanlara ise inan güvenemiyorum he devlet sırrı mı anlatacağım yo ama bunalımlarımı kafamdan geçenleri mevcut dünya düzeni ni oturup konuşabileceğim kapasite de kimse yok bende çözümü kötü yaşadığım şeyleri evdeki defterime güzel olanları bloga yazarak tutmakta buldum her ikisindende ben hariç kimsenin haberi yok yani beni tanıyanların :)) yani kardeşim demem o ki bu biraz da karakter meselesi bence ama genel olarak ben gerçekten sizi takdir ediyorum hayatınız gerçekten zor kolay değil ama bunu şuan yaşıyor olmanız bile bir başarı piyano kursuna gitmek ülke ülke dolaşmak bilmem kaçıncı kez taşınmak yerleşmek eşyaden aziyade olmak aman bu ev güzel değil bu mobilya yı beğenmedim seviyesine ulaşmak kolay değil ve bence yanlız da değilsin burası var :)
YanıtlaSilAslında sorunun kaynağı yaşadığımız devir, anonim blog yazmak en iyisi aslında. Teşekkür ediyorum güzel yorumunuz için . Size de gönlünüzce bir dost diliyorum
SilSizi takdir ediyorum çok samimisiniz. Anı yaşıyoruz şikayetlenmeden inşaallah bir gün tanışmayı nasip eder rabbim siz kimse yokmuş gibi hep yazın sizin gibi kendini yalnız hissedenler hep burda olacaklar. Sevgiyle kalın rabbime emanet olun
YanıtlaSilAllah razı olsun ne güzel yazmışsınız ins bir gün tanışırız. Siz de Allah'a emanet olun
SilDeniz hamım nerelerdesiniz yeni yazılar niçin yok
YanıtlaSilcok hızlı gecıyor bu sıralar zaman benım ıcın. yavas da olsa yazıyorum aslında...
SilDeniz ben de seni beğenip takdir edenlerdenim,maşaallah
YanıtlaSilAllah razı olsun. Yorumlarınız bana iyi geliyor
Sil4. bebeğimi bekliyorum. En büyük 6,5 yaşında; sonrakiler de 4 ve 1,5 yaşındalar. Çalışıyorum, yurt dışında değilim ama tüm ailemden 1000 km uzakta bir şehirdeyim ve evet yalnızlık çok çok zor. Benim de eşim; yorucu, uzun ve düzensiz mesai saatleriyle çalışıyor. Ne yapalım burası dünya, cennet değil, herkesin imtihanı bir imtihanı var. Size, bana ve tüm zordakilere yardım etsin Rabbim:)
YanıtlaSilAmln ins.
SilYalnızlık üretmeye en iyi gelen ilaç bence. Ben yalnızlığımı seviyorum. Allah beterinden korusun :) Dertlendiğim zamamlar da çok olmuştur ama şu anki tınım güzel çok şükür. İrlanda'ya taşındık 2 ay önce. İlk yurtdışı tecrübem. Hayallerime daha uyan bir yerde yaşadığımı farkediyorum. Bunu farketmek iyi geliyor. Hayal gücümüzü diri tutmak lazım vesselam. Yalnız hissettiğinde beni görüntülü arayabilirsin Deniz, bir kahve içeriz karşılıklı :)
YanıtlaSilSelamlar
Yalnızlığı ben de seviyorum, ama yardımlaşma olmadan olmuyor. Insan zir zamanlarında yanında el uzatan yakınları olsun istiyor. Bu yazıyı yazali 2 sene olmuş. Artık komşular tanıdıklar vs var. Çocukların arkadaşları oluyor. Koşturma kalabalık güzel şey ama sağlıklı olduğum için güzel. O nedenle hep derim Allahım sağlık ver elden ayaktan düşürme diye. Irlanda güzel memleket hayırlı olsun size de.
SilSelam Deniz, uzun zamandır yoktun. Ben kimim yazını merakla okudum. Dört çocuk ve yabancı ülke , yalnızlık ve beceri. Bir yorumda sana "Senin hayatın nerede?" diye sormuştum. Çocukları anlatırken. Hem onların yaşantısı içinde varsın. Hemde bu satırlarda. Yaşadığın zorluklarla baş edebiliyorsun. Seni tebrik ediyorum.Yaş farkımız var. Sen tahminen kızımın yaşındasın ya da ona yakın. Benim torunlara haftanın iki günü bakıyorum. Sanki üçüncü gün savaştan çıkmış gibiyim. Sana enerji bol bol güç diliyorum. Sevgiyle kal.
YanıtlaSilTesekkur ederim sıcak dualariniz için. Bu yazidan sonra gerci kedimiz öldü ama 20 tane tavuk almistik sonra onlari da ciftlige verdik derken cocuklar dışında canlilarla dogrudan bağlantımız koptu galiba. Bizim hayatimiz çok değişken ve surekli yeni hallere hazır olma duygusu ile yasiyoruz. Bu da bizi daha canlı kiliyor galiba. Yazma konusunda hicbir zaman becerikli olamadim galiba. Allah size de güç kuvvet versin. Emeklerimizi zayi etmesin ins.
Sil