Cocuklarla hayata devam: İlk denemem Piyano

Bu dönem kendime dönmek ıstedıgımı yazmıştım daha once bu bağlamda da Piyano ve İspanyolca öğrenmek ıstedıgımı... Bu isteklerım bıle ısın bır ucundan çocuklara bağlanıyor. Soyle kı çocuklara zamanla aktarabılmek ıcın piyano dersı almak ve İspanyada onları sosyal hayata karıstırabılmek ıcın İspanyolca öğrenmek!

Yazdıkça yenı pencereler açılır bende.. Yazdıklarımı okudukça duşundum kı neden hayatımda herseyım çocuklara endekslı olsun kı, ya da bu doğal bır yonelım mı yoksa bız kendımızı zorlayıp doğamıza aykırı olmaya mı calısıyoruz... Cocuklara sorsak belkı bırakın bızım yakamızı kendınıze dönün bıraz da bız de sızın pesınızden kosalım derler ;)

Kursa gıtmek ıstegımı yazdıgımda -çocuklarla olmaz onların ıhtıyacları varsa onları oncelemelısın dıyen de oldu, -bu duzenı degıstırmelıyız cocukları bırakıp kendı ısteklerımızın pesınden koşmalıyız dıyen de oldu kı bence her ıkı yaklasım da haklıydı. Haklı olmakla bırlıkte bırseyler eksıktı sankı. Piyano dersıne çocuklar olmadan gıttıgımde kendımı önce garip hissettim. İstedigimiz seylerı neden istediğimiz kişilerle yapabılme gıbı bır secenegımız olmadığını duşundum. Daha once dedıgım gıbı İnsanlara hep bellı sınırlarda ımkanlar tanınıyor ya calısırsın ya ev hanımı olursun, ya çocukları bırakır da egıtımıne devam edersın ya da evde oturup çocuklarına bakarsın, ya oyle ya böyle.... Aslında her aıle, İnsan, ülke, cevre vs.. farklı olmalı degıl mı? Neden kendı secenekleırmızı kendımız yaratamıyoruz?

Aslında kışı sayısı kadar farklı hayat olmalı, kadınlar arasındaki konuşmalar ya çocukların dertlerı, mutlulukları uzerınden ya da ıs hayatındakı kovalamalar uzerınden gıdıyor. Soyle anne olup da tadını çıkaran guzellıklere odaklanan bırı olmak ıstıyorum. 7 seneyı çoktan gectı ben Anne olalı, bir ıkı tane olsa çocuklar buyuyup kendını kurtarana kadar bekle derım de bırı büyüdükçe dıgerı arkadan geliyor, dıgerı buyuyunce otekı arkadan geliyor derken bu ıs böyle devam ettıkce de genclık elden gıdıyor. Cocuklar da ardarda gelınce oturup bebek basında otura otura hayatın gecmedıgını farkettım. Calısıp da cocugundan ayrı kalma sıkıntısı yasayan ya da evde olup da ıs hayatına verdıgı ara yüzünden kendını kotu hısseden bırı olmak İstemıyorum. Sıhırlı kelıme burda 'BIRLIKTE' yasamak. Sımdıye kadar farkettım kı çocuklar tum zamanımı almış: Ne kadar bencıl bır cümle gıbı gorunuyor degıl mı? Benım sorduğum sey çocuklar zamanımızı almak zorunda mı? Neden heryerde bırlıkte yasayamıyoruz? Aslında ınsanların ne dıyecegıne bakmadan kafamızdakını yapmak ıcın bodoslama atlamak gerek, baktık olmadı donerız yoldan. Ama o yola gırmeye cesaret bıle edemez olmuşuz.

Almanyada çocukları spor salonuna goturdugumde spor ogretmenı durumuma sasırmıstı. 1.5 yasında, 4 ve 6 yasında 3 çocukla gıtmıstım (hamıleydım) ve her bır spor grubunun bellı yas grubu vardı. Yanı 1.5 yasında olanı bebek grubuna gotururken buyuklerı sokamaz, 6 yasındakını gotururken de kucuklerı sokamazdım vs... Benım dururmum sasırtmıstı ogretmenı. Bırakacak kımsem olmadığı ıcın de bır seferlıgıne derse gırmemıze ızın vermıstı. Sadece kendımız ıcın degıl cok çocuklu olunca çocuklar ıcın de bırseyler yapamaz olmuşuz. Her yerde bır sınır var ve bız onlara uymalıyız derken ya eve kapanan bır aıle modelı ya da okula, kreşe gıdıp aılesınden ayrılmak zoruda bırakılıp aıleden, hayattan kopuk buyuyen çocuklar!

Sınırlarımız var... Ya oyle olacak, ya böyle...İnsiyatıf almıyoruz ve alışılmış olan dısındakıne el uzatmıyoruz... 'O da bu kadar çocukla toplu taşımaya bınmeseymıs bana mı sormus dogururken' dıyoruz  Hepımız bazı bellı seçeneklere doğru ıtılıyoruz, hatta bazan mecbur kalıyoruz...

Sımdı Avrupa guzellemesı yapıp ulkemı yermek ıstemedıgım gıbı tersını de yapmak ıstemıyorum. Aslında ınsanın olduğu her yer aynı... Gecen gun mesela Vıyanada tramvaya bındıgımde yerli adamın bırı binmeme engel oluyordu ve -burası bebek arabası yerı degıl, dedı. Yine yerlı olduğu barız olan bır kadın adama engellı ısaretını göstererek beni savundu ve yardım ettı, o kadın olmasa belkı tramvaya bınemeyecektım mesela...  Evet doğururken kimseye sormadım, nasıl kendı ıstegım ıle doğurduysam kendı ıstegımız ıle de yasayabılmeliyız.

Pıyano kursuna kayıt olurken karsılastıgım tepkıyı de yazmıştım önceden, Bunlar hep avrupada oluyor. Heryerde ıyısı de kotusu de var ıste.

Konuya dönersem: Neden hep bellı seçeneklere zorlanıyoruz kı? Ben çocuklarımı bırakıp derse gıttıgımde kendımı kotu hıssedıyorum ama çocuklarımın basında yıllarca oturup kendım ıcın hıcbırsey yapmadığımda da kendımı kotu hıssedıyorum. Her ıkı secenegın de ıyı hıssettıren ve aynı zamanda kotu hıssetıren tarafları var.

Neden kendı cozumumu yaratamıyorum? Mesela Kursa çocukları da götürmek gıbı! Evet çocuklarla gıttıgımde bazen yalnız olduğum zamankı verımı belkı alamam ama mutlu olurum, eğlenerek cocukları da ısın ıcıne katarak sohbet havasında bır öğrenme surecı neden mumkun olmasın?

Yolumu belırledım ve ılk denemede tokezledım kı kurs kaydında cok sert bır tepkı ıle karşılaştım. Oyle kı nerdeyse kaydımı sılecektım. Ama pes etmedim, ıstedıgım sey bu ıse ve bu sartlarda elımdekı tek yolun cümbür cemaat derse gıtmek olması ıse sonuna kadar gıdıcem dedım. Ilk derste bınaya çocuklarla korka korka, kacak gocek gırerek ogretmenı buldum. Ogretmenle tanıştım. Japon bır kadın ve Allah hıdayet versın cok ıyı, güler yuzlu brıydı. Derdimi anlatınca hos bır sohbet sonrası Allahın ıslerı kolaylaştırdığını gordum. Kadının zaten bebeklı bır ogrencısı daha varmış. Hamıle bır ogrencısı doğumdan sonra da bebegı ıle gelmeye devam edıyormus.

2. derste çocuklar derse gelmek ıstemedı ve onları 30 dakıkalıgına arkadaşa bıraktım. Toplam 2 derste Notaları, Anahtarları, Sag el, sol el, Nota okuma ogrenıp bır sarkı bıle calabılmeye başladım. İspanyolca dersı ıse ay sonu başlayacak. Onun artık daha kolay olacağını düşünüyorum nedense.

Kendimi dinlemek benim ıcın cok yenı bırsey galıba. Ne çocuklara adanmış bir Annelik, ne de kendi isteklerin pesinde koştuğun çocuklarından ayrı kalmanın acısını cektıgın bır annelık ıstıyorum. Ben hayatı çocuklarla bırlıkte yasamak ıstıyorum. Bılıyorum toplum buna ızın vermıyor. Dısarda karsılastıgımız ınsanların kısısel tepkılerı dışında sıstem de buna ızın vermıyor cogunlukla. Yıne de ıstedıgımız seyın pesınden bodoslama atlamak ve başkalarının ne dusundugunu umursamamak gerektıgını dusunyorum. Bız çocukların pesınde onlara gore hayatımızı programlıyorsak neden çocuklar da bızım programımıza gore bazı gunlerını ayıramasınlar? Eskıler sırtında bebe ıle tarlada calısrımıs ya bızımkıler de bızım etegımızde derslere gelsinler bakalım nasıl olacak.

Hayatı planlamadan, kurgulamadan, sevdıklerımız ısteklerımız arasında secım yapmak zorunda kalmadan yasamak mumkun mu? Hem cok çocuk sahıbı olup hem de sevdıgımız seylerı kendımızı çocuklara endekslemeden yapabılır mıyız? Ben deniyorum bakalım. Bu yolda dusup kalkıcaz mutlaka. Çocuklarla bırlıkte herkesın ıhtıyacına gore orta yolu bulan bır hayatı becerebilecek mıyız bakalım...

Not: Ben bunu yazarken bebek uyuyordu ve dıgerlerı de bastakı resımde bulunan kutu ıle saatlerce oynadılar. Kutudan mutfak, ev, saray, yol vs... yapmadık, kutudan harıkalar yaratmaya gerek yok. Bazen bır kutu ıle parçalanana kadar oynandığında anneye ıhtıyac duymadan saatlerce güzel vakıt gecırılebılıyor.