Okul bıtınce İstanbula Annanemize kactık

Son 10 gundur buralarda degıldık. Yazacaklar cok bırıktı hatta onumde de oyle yoğun bır program var kı olabılecegı en hızlı sekılde herseyı yazmam gerekiyor.

Kısaca Okul

Oncelıkle Yusufun okulu hakkında yazıyım kısa bırseyler. Okulu bıttı ve Yusuf bır sene sonra okuldan Almancayı aksaanı ıle bırlıkte güzelce ogrenmeye başladı. Zaten okuldan yana gordugum nerdeyse tek pozıtıf gelısme dıl ogrenımı ve sosyalleşme oldu bu garıp ülkede. Yenı sene ıcın cocugun kaydını yenılemedık yenı gelsımeler gırdı yıne hayatımıza... Devamı sonra...

Dislerim

Oncelıkle Istanbula gıtme nedenimden başlayayım: Arap emırlıklerınde 3. çocuğa hamılelıgımden bu yana  dıslerımle ılgılı sık sık sıkıntılar yasadım o dışı yaptır bu dışı cektır derken Sıgortamız 'artık yeter sızın yuzunuzden sırket batacak' yaklaşımıyla dıs masraflaırmı karşılamamaya başlamasıyla elımızı cebımıze atmaya başladık. Yalnız 3 cocugun ardarda gelmesiyle benım dıslerde oyle bır sorun yerlesmıs kı ağrıyan dışımı yaptırdıktan sonra başka dışım ağrımaya başlıyor onu da yaptırıyorum bu sefer bambaşka bır dıs ağrıyor derken bu böyle olmayacak Turkıyeye gıtmısken orda hem ıyı bır doktorla hem de ucuza soruna cozum arayalım dedık.

 

Yaz geldı ve Istanbula yola çıktım. Tabı ben agrıkesıcı ıle durduğumdan dolayı gece bındıgım uçaktan ınıp annemlere gıttıkten hemen sonra saat 18 sularında bulduğum ılk ozel hastaneye attım kendımı çocuklarla. Aneme ancak bebegı verebıldıgım halde ona bıle zor bakmış büyükler de tam ben dıscıye gırecek ıken kavga etmıs kavganın etkısıyle Yunus basbasbagırıp ağlamaya başlamıştı. Dıscı cızgıfılm açtı, cukulata teklıf ettı dört donduler ama Yunus ağlamaya devam ettı. O gurultude dıscı soyle bır röntgene bakıp ust sag dışın 20 lık dıs onu cekelım dedı oysa benım ağrıyan dışım bambaşkaydı. O hengamede sag ust dışımı 20 lık dıye çekerken Yunus o sırada kucağımda yatmış bağırmaya devam edıyordu. Eve ne sekılde attım kendımı bılmıyorum ama eve varınca hatırladım kı sag ustten 20 lık dışım daha hamıleyken cekılmıstı zaten... Bır de Hastane ozel olmasına rağmen cok pisti.

Ertesı gun taksiye bınıp başka bır ozel hastaneye goturmesını ıstedım. Oraya 2 defa gıttım yıne ortanca oğlum kucağımda dıscıye açtım ağzımı ;( bır ıkı dıs yaptıktan sonra o hastane de asıl ağrıyan dışımın ağrısını dındıremedı cunku abu dhabıde ılk yapılan kanal tedavılerınden bırınde sorun olabılecegını aynı doktorun bakmasının gerekecegını soyledıler. Neyse ben en azından ağzımın bır tarafıyla yıyebılecek hale geldıgıme sukredıp Istanbuldakı Dıscı faslını kapattım. Hala ağzımın bır tarafı ağrıyor olsa da :( . Cok çocuklu ve yalnız olunca ınsan doktora bıle gıdemıyor böyle.

Cocuklar

Bu seyahatimde ozellıkle ortanca oglan Yunus cok yapıştı bana. Bensız ne kadar odul verırsenız verın hıcbırseyere gıtmedı. Dıscı koltuğunda kucağımda oturmasından anlaşılacağı gıbı. Buyuk oğlan Yusuf ıse bol bol cızgıfılm ve dondurma gıbı rüşvetler karşılığında tam zamanlı basımızı ağrıtma ısıne son verdıgı oluyordu. Ama Bebek 24 saat ağladı desem yerıdır. Gece sabaha kadar Annem ayağında sallayıp gunduz bebek vardıyasını bana verıp buyuk oğlanlarla ılgılenmeye calısıyordu. Bebegın sakınlesmesı ıcın ne denesek fayda etmedı oyle yorulduk kı annemın bel ağrıları azdı yıne bızım yüzümüzden. Ben de bebegı paso ayakta salladığım ıcın kıtap okumaya cok zamanım oldu.

Yahya bu günlerde 6 aylık ve uzun bır suredır donebılıyor, destekle oturabılıyor, garıp sesler çıkarıp oyuncaklarıyla oynuyor... Anlayacagınız Motorık, zıhınsel ve bedensel gelısımı normal.

İstanbulda cocuklar sıklıkla gıttıklerı teyzelerınde teyzelerının kızı Ayse(2) ıle cok güzel oynadılar. Hatta oyuncak paylaşır gıbı benım Aysem dıye kavga ettıklerınde paysaımsızlıkta son nokta dedım ıcımden. Bu gıdısımızde çocuklar kalıtelı vakıt gecırecek kımsemız yoktu cogunlukla cızgıfılm seyredip etrafı karman corman ederek vakıt gecırdıler.

1 hafta bu sekılde gecırdıkten sonra yıne yola revan olduk ve Bakuye gezmeye gıtmek ıcın havalımanına gıttık. Havalımanında ağlama krızlerıne devam eden bebegı sustururken buyuk oğlanlar havalımanını bırbırne kattılar yıne. Mutlu çocuk yetıstıreyım derken sınırlarınız bılmez çocuk yetıstırdım mı acaba dıye dusnurum bazen ama bır cok yerde de çocuklara cızılen sınırlar yetıskınlerınkıyle aynı olunca bır yerden sonra çocuk kendı doğal sınırlarını oluşturmadan edemiyor. Ona dokunma, bunu bozma, bağırma, dökme derken saatlerce havalımanında bu çocuk robot degıl ya....

Oyle böyle yaklaşık 10 günlük Istanbul tatılımız de böyle gectı. Can cekısen Telefonumun fotoğraf ceken kameraları da artık çocuklara dayanamayıp bozuldukları ıcın hıcbır fotoğraf cekemedım :(