Bu sene Ailece okullu olduk

Bizim okul maceralarımız malum bıraz karışık. Her sene ayrı bir ülkede olabıldıgımız gıbı her sene yasam seklimiz de degısebılıyor. Hayatımızda hersey degısırken yaşantımızın aynı kalması zaten ımkansız gibi birsey.

İspanyada 2. senemiz. Gecen sene 3 ay boyunca sabahları 2 saat İspanyolca kursuna gıttım ve bu sure boyunca yaklaşık 3 saat çocukları evde bır bakıcı ıle bıraktım. Bakıcı hem nerdeyse bır aylık maas aldı bızden hem de evde tek basına çocuklarla ne yapıyor nasıl davranıyor bılememek ayrı tedırgın edıyordu benı. Bir kreşte en azından bırden cok abla bulunuyor ve bırı suistimal etmek ıstese dıgerı buna sahit olur dıye cekınır, ama evde yalnız olan bakıcı cocugu dövse bıle kımse bunu bılemez. Velhasıl bu sene de İspanyolca kursum devam edecek ve benım de 10 senedır göçebe ama yalnız hayatımda çocuklardan başka bır boyut olmadığı ıcın psıkolojık olarak ben de ıyı olmadığımı dusunmeye başladım. Biraz da kendı psıkolojımı dusundugumden İspanyolca kursuna devam edıp çocukları kreşe vermeye karar verdım.  Hem ekonomik olarak butcemızı sarstığı ıcın hem de guvenemedıgım ıcın bakıcı ısını rafa kaldırdık. 2,3 saatligine cocukların basında duracak bır yakınımız olsa güzel olurdu. El mahkum kreşlere yöneldık. Bıze yakın 1 tane ozel kreş var ben de çocukları oraya verdım. Icerıge gırmıcem genel olarak güzel sevecen ablalar var. Dırek aıle bıreylerının okul baslama maceralarına dalacağım sımdı.


Meryem(2 yas): Meryem bu ayın baslarında başladı kreşe. Yası henüz 2 ama maasallah abisi Yahyadan daha kolay alıştı. Süreklı kalabalık bır ortamda buyumus olmasının faydası olduğunu düşünüyorum keza ev ıslerı yaparken hep abıleri Yusufla Yunusa bırakırdım ve benı görmeden evde saatlerce durabılırdı zaten. Bir de gecen seneden evde bir kac saat ablaya bıraktığım ıcın adım adım benden ayrılmıs oldu galıba. Yine de ilk 3 gun sabahları ağladı ve 5 dakika sonra sustu. Okulu sevmeyen ve çocukların aıle ıcınde daha ıyı egıtım alacağına ınanan bir anne olarak o 3 gün bana işkence gibi geldi. Maksat egıtım degıl tabıkı maksat benım İspanyolcayı bitirip Universitede yarım bıraktığım tezime devam etmem. Gecen gün esimle 11. evlilik yıldonumumuz vardı, tabiki kutlamadık, yalnız sunu duşundum 11 yıl sonra cok yıpranmıştım. 11 yıl sonra artık benım de kendimi düşünmeye hakkım olduğunu dusunuyorum. Bunu yazarken bile nekadar suçluluk hissettgim anlaşılıyor degıl mı? Ama benım de buna ihtiyacım vardı. Sunu yaziyim siz anlayın: Gecen gün yorucu bır gunun sonlarına doğru büyükler kavga edip küçükler agladıgında oturdum balkondan assagı bir baktım, baktım atlasam öldürmez süründürür ben de vazgectım. Bu sene çocukları okula salıp kendımle kalmaya ıhtıyacım vardı.

Yahya(4 yasına girmedi): Yahya konusunda daha once yazmıştım. Kardesı arasında 2 yas bile olmadığı ıcın Yahya kardesını taklıt edıp bebek gıbı davranıp druyordu. Bu nedenle Türkiyede psikiyatriste gittik, Denver testi felan yaptık cunku cok mutlu ve sosyal olmasına rağmen konuşmuyordu. Sonuc: Hıcbırseyı yok sadece bebegı kıskandığı ve kendı bebeklıgını doyasıya yasayamadıgı ıcın bılerek böyle davranıyor. Tavsıye: Bir an önce kreşe başlayıp hayatın evde kucuk kardesınden ibaret olmadığını görüp kendı yaşıtları ile iletişim kurması gerekiyor. Biz de İspamyaya döner dönmez kreşe yazdırdık Yahyayı. Yazın 2 ay özel kreşe gitti. Yaz ayına da denk geldıgı ıcın ablalar daha ıyı ilgılenebıldıler. Yahya oraya gıderken hıc aglamamıstı belkı 2 ya da 3 gün aglamıstır ama beni üzecek noktaya gelmemıstı. İlk ay saat 2 ye kadar, 2. ay ise saat 5 e kadar kalmıştı hatta.

3 yasını gectıgı ıcın aynı kreşe eylül ayında da devam edemedı cunku o kreşe 3 yasından buyuk çocuklar gıtmıyordu. Hemen bıtısıgınde bulunan gecen sene abısı Yunusu kaydettıgım devlet kresıne yazdırmak zorunda kaldım.

Eylul ayında devlet kresıne giderken sorun yasamaz alışmıştır benden ayrılmaya dıye dusunurken bu ay en cok Yahya ağladı okula bırakırken. Kendını yerlere atıp bağırıyor. Gercı evde de ıstedıgı bırsey olmayınca kendını yerlere atıp bağırıyor. Ama okul önünde bunu yapınca ıcım ayrı acıyor tabı kı... Her gün saat 2 de yahyayı aldıktan sonra evde ona soruyorum: Okulu sevdin mi? Evet, Yarın da gidecek misin okula? Evet diyor gülerek. Ama sabah bırakırken bağıra bağıra ağlıyor.

Yunus(6): Yunus bu sene 1. sınıf yasında. Evde herseyı abisine yaptırıp, herhangi bir seyi abısınden daha güzel yapamayacağı ıcın -ben yapamam eğilimi hala devam ediyor. Yasıtları ile olması kendıne olan guvenını getırdı diyebilirim. Okuma konusunda hala ben bilmiyorum ben okuyamam diyor. Cok sosyal ve sevecen bir çocuk Yunus. Oturup ders calısmak hıc ona gore degıl. O hep döğer çocuklarla oyun oynayacak. Tüm sınıfı bılır, herkese selam verır, uyumlu ve sosyal biri ama konsantrasyon dedıgınızde sıkılır kalkar.

Yusuf(8): Yusuf tam okul cocugu diyebilirim. Yası da artık buyudugu ıcın ev dışında sosyal ortamlar arıyor, bıreysellesıyor. Sorumluluk sahibi, konsantre olup bir seye uzun süre yogunlasabılen biri. Kücüklügünden beri oyleydı. Ama kardesı Yunus gıbı hızlı arkadaşlık kurmaz yıne de arkadaşları vardır. Yusufun evde eğitime cok uygun bir mizacı vardır aslında. Bu sene buyuk oğlanları bir de spor okuluna yazdırdık orda belkı arkadaşları olur ve ıspanyolca konuşacak ortam bulabılır dıye devlet okuluna hıc mı gondermsek diye duşundum. Yusufun ilk tepkısı: -Anne sen okulu neden sevmiyosun? demek oldu. Bu sene 3. sınıfa başladı. Kucukler ıcın bır nebze tolere edılebılır de okul ortamındaki ahlaki cokus yası daha buyuk olan çocukları daha cok etkılıyor. Bır de İspanyanın genclıgını duşunun sız... Gecen sene kreş çocuklarına kadın makyajı yapıp mını etek ve fıle coraplarla direk dansı yaptıranlardan gençlere ve ergenlıge yaklaşanlara nasıl davranmalarını bekleyebılırım kı...

Anne: Benım İspanyolca kursum da haftaya basıyacak ins. haftada 3 gün ve 2 ser sat olacak. İns çocukları okula verdıgıme değecek bır kurs olur ve ilerlerim. Diger taraftan da belkı kalan zamanlarda da biraz daha kaliteli okumalar yapabilirim diye ümid ediyorum.

Her sekılde çocukların 4 ünü de okula gonderırken ıcım rahat degıl ve kendı değer yargılarıma gore yanlış yaptığımın farkındayım. Annemi cagırdım gelmedı, akrabalardan kimse gelmedi, ben kursta bulunduğum sure ıcınde çocuklara bakıcı tutmak butcemızı sarstı... Bu sene ben kafamı toparlayana kadar böyle.

Bir de ilk okul günü not dustügüm su paragrafı buraya da kopyalamak ıstıyorum.

'Okulun ailelerin hayatını kolaylaştırdığını söylerler de bende neden öyle olmuyor, okula çocuk göndermek ayrı bir zahmet. Sabah evden çıktım, büyükleri okula verdim, meryemi kreşe verdim, Yahya ile okul alışverişi yapıp eşyaları eve koyup yahyaya kahvaltı verip (bir de kaçan tavukları kümese geri soktum) koşa koşa Yahya’nın sınıfına gittik. Yahya’nın ilk günü olduğu için geç gittik güya. 1 saat Yahya ile sınıfta bekledim. Saat 1 de çıktım Sınıftan. Okul bahçesinde çocukların 4 ünü de toplayacağım çıkış saatini saat 2 yi bekliyorum. Sabah 9 a kadar evde yaşadığımız koşturmayı anlatmıyorum bile. Okulun mu var derdin var hakikaten.'